De zoutloods is niet meer dan een betonnen ring met daarop een houten dakstructuur. Ze heeft zich op een klein, onbeduidend terrein handig ingeschreven in de draaicirkel van de strooiwagens, wat efficiënt laden mogelijk maakt. Tegelijkertijd zorgt het cirkelvormig plan dat de wanden met hun lengte de grootst mogelijke oppervlakte omarmen en dat er geen hoeken zijn waarin het zout zich ongewenst kan ophopen.

De dakstructuur volgt uit de vorm van het plan en is, hoe contra-intuïtief ook, gebaseerd op een eenvoudig structureel principe. Elk van de vijftien liggers werkt als een balk op twee steunpunten, het ene aan de buitenrand en het andere centraal op de ‘volgende’ spaak en wordt telkens belast met een puntlast van de ‘vorige’ ligger. Een centrale kolom wordt zo vermeden, een natuurlijke luchtcirculatie kan eenvoudig geïntegreerd worden, centraal zorgt de oculus voor natuurlijke lichtinval en hout is van nature minder gevoelig voor condens en een agressief milieu.

De zoutloods is een voorbeeld van een ontwerp waarbij het ontwerpproces door ingenieur en architect samen doorlopen is. De opbouw van het dak heeft duidelijk haar voordelen, maar dat wil niet zeggen dat de structuur strikt ‘noodzakelijk’ is. De structuur is geen ‘enige oplossing’ van een determinatie, waar de combinatie van randvoorwaarden automatisch toe leidt. Ze is het resultaat van een intensief ontwerpproces. Er is wel degelijk ook bewust op deze structuur ingezet met het oog op het krachtige architecturale gebaar.