Tegen de achtergrond van een grote rood zwarte mozaïek tekent de architect een golvende lijn op een reeks dunne pootjes; een beschutting boven een bestaande tribune van 50m lang. De tekening is sierlijk en simpel, het ontwerp vraagt een zo letterlijk mogelijke vertaling naar de realiteit. Een stalen blad van 15mm dik en 45 rondstalen steunen van 55mm diameter worden min of meer willekeurig geschikt op de drie tredes van de tribune. De curve, die de staalplaat een stuk stijver maakt, werd geoptimaliseerd om knik vanwege de spatkrachten in de dakplaat te voorkomen. De stalen platen zijn op atelier gekromd en in tien stukken van vijf meter ter plaatse onzichtbaar aan elkaar verbonden met behulp van verzonken bouten in overlappende randen op halve dikte. Voor de bevestiging van het dak aan de poten werd er telkens één bout van bovenaf door de staalplaat in de as van de kolom geschroefd.
De kolommen moeten het blad zowel verticaal dragen als horizontaal schoren. Doordat de15 kolommen op de rij vooraan ongeveer in het midden van de 5m brede luifel staan, torsen ze nagenoeg alle gewicht.  De kolommen op de achterste rijen, die slechts een klein aandeel van de last krijgen, reageren anderzijds het stijfst op de horizontale lasten en werken dus schorend. Schorende kolommen worden in dit soort structuur gepenaliseerd met een verdubbeling van de kniklengte. Alle kolommen worden dus nagenoeg optimaal benut. De korte kolommen moeten uitgerekend worden met grote kniklengte maar hebben gelukkig een kleine last. De lange kolommen werden zwaar belast maar zijn dus minder knikgevoelig.