De glooiïngen van het Hageland omarmen subtiel een bijzondere nieuwe woning, die zich naadloos in het landschap inschrijft. Het structureel concept van het gebouw komt daaraan tegemoet door zich terug te trekken naar de achterzijde van de gelijkvloerse verdieping en geen enkel steunpunt te vragen aan de voorzijde waar de leefruimtes uitgeven op de tuin. De dakplaat in zichtbeton ligt grotendeels in uitkraging en balanceert op slechts twee betonnen muren. In totaal zijn in drie zones van de dakplaat bijna tachtig cassettes uitgespaard, zodat een groter deel van de plaat kan uitkragen en de volle, zware delen als tegengewicht dienst doen. Door de zorgvuldige positionering definieert het reliëf in het plafond vervolgens verschillende zones in de woning. De cassettes zijn een structurele articulatie van een architecturale wens.